Ja hoor. In de tijd dat iedereen vanalles deelt op allerlei verschillende platformen, zichzelf gek kan maken met social media, filmpjes, podcasts, vind ik het best heel wat om wat blogs te plaatsen.

Echt waar. Want nu kan iedereen het lezen. Tot nu toe stonden ze gewoon veilig op mijn eigen laptop en kon ik zelf kiezen aan wie iets liet lezen. Het liefst zelfs voorlezen.

En meteen zie ik mogelijkheden. Ik kan ze natuurlijk voorlezen en daar dan een podcast van maken! Wat leuk, al die mogelijkheden.

Hoe kan het toch, dat het voor de een zo makkelijk is om zo veel over of van zichzelf te delen en dat het voor de ander een bijna onneembare stap is? Ik wilde voorheen het liefst dat niemand iets van mij wist. Maar tegelijkertijd wilde ik ook gekend worden en ja, ik wilde ook dat mensen wisten wat er in mij omging. Dit is niet verenigbaar, daar kwam ik achter. Als je zelf niet aangeeft waar je behoeften, grenzen, kwaliteiten en passies liggen dan kan een ander dat niet raden. De meesten van ons zijn niet helderziend en kunnen geen gedachten lezen. En dat is in het dagelijks leven ook niet altijd aan te raden 😉

Dat zeg ik wel heel leuk, totdat het moment komt dat je jezelf moet laten zien. Wat of wie laat je zien? Voor velen van ons blijft het heel spannend om je eigen, echte, authentieke zelf te laten zien. Want we zijn beschadigd. Er hoeft je maar een paar keer verteld te zijn dat je er niet toe doet, of dat je beter je mond kunt houden en er is al een beetje kwaad geschied. Zelfs als je wel allerlei dingen durft te delen, doe je het dan wel bewust? Of hou je de anderen een plaatje voor? Je kent het wel, even scrollen op social media en je krijgt de indruk dat je toch echt iets niet goed doet in je leven. Bij die anderen is het leven écht veel leuker, perfect eigenlijk! Veel mensen kiezen tussen twee reacties. De ene is licht ontgoocheld de eigen grot inkruipen en de andere is licht afgunstig pogingen ondernemen om het eigen leven aantrekkelijker te maken.

Beide reacties komen voort uit conditioneringen. Als je in je grot kruipt is dit vaak te linken aan een wat laag zelfbeeld. Pfff, die ander heeft het veel beter voor elkaar, die heeft leuker werk, sowieso een leukere dag, wat kom ik aan met mijn saaie leven dat van sleur aan elkaar hangt? Het kan je overspoelen en verlammend werken.
Om te proberen je eigen leven aantrekkelijker te maken kan natuurlijk goed zijn. De vraag is dan wel hoe bewust je dit doet. Doe je dit vanuit je eigen zelf of ga je je meten aan die ander? Eerlijk gezegd zie ik dan vaak het laatste gebeuren. Op zoek naar dezelfde vakantiefoto’s, de perfecte partner, de ideale kinderen, de beste collega’s.
Je raadt het vast al, beide reacties zijn niet helpend.

Als je merkt dat je in zo’n reactie schiet, en dat kan heel subtiel gebeuren!, dan kun je jezelf wat vragen stellen. Wat raakt mij in de berichten die ik net gelezen heb? Voel ik me kleiner of juist groter worden tijdens het lezen van de posts? Is mijn hoofd nu heel moe geworden of voel ik spanning op mijn borst? Ben ik blij geworden van het lezen van de posts?
Vergis je niet dat je online heel veel perfecte plaatjes ziet. Het is een terechte vraag of dit de juiste voeding is voor je brein. We zijn in deze maatschappij groot gebracht met het idee dat alles bereikbaar is, als je er maar hard genoeg voor werkt en dat bezit en status wel degelijk van belang is. Dit wordt vaak genoeg ontkend, maar deze ideeën zitten vrij diep verankerd in ons systeem.

Dit verhaal is niet bedoeld om een anti social media stuk te zijn. Het wil duidelijk maken dat bewust omgaan met jouw eigen uitingen en gedragingen heel belangrijk zijn. Blijf jezelf kritische vragen stellen, bijvoorbeeld of je blij wordt van social media, maar ook waarom dat wel of niet zo is. Geldt niet alleen voor lezen, maar ook voor posten natuurlijk. Waarom post je iets, wordt je er blij van of voel je ook ergens druk? Hoe gevoelig je bent voor reacties kan een hoop zelfkennis opleveren. En er is geen goed of fout, laat dat duidelijk zijn 😉

Ondertussen is dit eerste verhaal wel aan zijn eind gekomen. Mijn eerste blog is een feit. Dan ga ik straks met mijn muis naar de knop ‘publiceer’ en ga even voelen. Daarna ga ik het bekijken op mijn site en nog eens voelen. Gewoon kijken of er sensaties zijn in mijn lijf of gedachten in mijn hoofd en zo ja, welke dan. Ben ik trots? Vind ik het spannend of het wel gelezen gaat worden? En reacties, aan of uitzetten? Als het allemaal gelukt is dan lees je dit werkelijk en is het niet op mijn laptop blijven staan. Ik sta aan en wil me, heel bewust, aan de wereld laten zien. 🔥

Met net zoveel plezier gelezen als ik het geschreven heb? Stuur me gerust een mailtje!